De foto hierboven is niet door mij gemaakt, maar door Henk Rijkeboer, meervoudig clubkampioen van fotoclub Leeuwarden. Al zou je dat naar aanleiding van deze foto nou misschien niet direct denken. Ik hoop dat jullie dat Henk niet kwalijk zullen nemen; zijn fotografische specialisme is namelijk: koningin Wilhelmina.
Friesland E1 ontving vandaag koploper Zeerobben E5 uit Harlingen. De talrijke supporters (een mannetje, vrouwtje en kindje of veertig) langs de kant kregen een formidabel gevecht voorgeschoteld! Echt alles wat voetbal boeiend maakt zat in de wedstrijd van vandaag: spanning, strijd, pijn, teleurstelling, verdriet, tranen, blijdschap, ontlading, opluchting, troost en kameraadschap. Voetbal op z’n best. Maar waardoor werd dit alles veroorzaakt, vroeg ik mij langs de lijn af. Hadden de spelers van Friesland misschien het gevoel dat ze nog wat recht te zetten had tegen Zeerobben? Of wilden ze vandaag gewoon laten zien wat ze waard waren? Of kwam het omdat de spelers van Zeerobben extra druk voelden omdat ze bij winst al kampioen konden worden. Of kwam het door de luidruchtige supporters, die af en toe wel eens leken te vergeten dat sommige spelers nog maar negen of tien jaar oud zijn? Ook het scoreverloop droeg aanzienlijk bij aan de spanning in de wedstrijd. Tot aan de rust bleef het 0-0, en op dat moment was eigenlijk alles nog mogelijk. Friesland had in de eerste helft de beste kansen gehad, maar had ze niet weten om te zetten in doelpunten.
Halverwege de tweede helft zag Zeerobben pas kans om te scoren. Toen die eerste treffer viel, dacht ik nu is het gedaan; de wedstrijd zal wel op slot gaan. Maar Friesland wist toch nog de gelijkmaker te produceren. Ik denk dat alle Friesland supporters op dat moment hoopten dat de wedstrijd snel afgelopen zou zijn, want alleen al op basis van inzet hadden beide ploegen een punt verdiend. Maar het mocht niet zo zijn want kort voor het eindsignaal zorgde Zeerobben voor de 1-2. Na het laatste fluitsignaal van de scheidsrechter mocht Zeerobben haar kampioensfeest vieren en restte de spelers van Friesland weinig anders dan hun wonden te likken en elkaar te troosten. Toch vind ik dat de spelers van Friesland een enorm compliment verdienen want ze hebben vandaag gevochten als leeuwen en hebben laten zien dat ze niet voor een kleintje vervaard zijn. Er is in deze competitie geen ploeg geweest die Zeerobben het vuur zo na aan de schenen heeft kunnen leggen. Klasse mannen! We hebben er langs de zijlijn van genoten. Wat een zinderende pot voetbal.
Toen Peter na afloop van de wedstrijd in de kleedkamer aankondigde dat hij volgend seizoen gaat stoppen als trainer/leider en dat Roin volgend seizoen graag met zijn vriendjes bij Blauw Wit ’34 wil gaan voetballen kreeg het begrip “verslagenheid” bij de spelers ook nog een heel andere dimensie. In het voetbal overheerst gelukkig de waan van de dag, want donderdag gaan we gewoon weer trainen en zaterdag staat alweer de thuiswedstrijd tegen Terschelling op het programma. Dat belooft alweer een mooie wedstrijd te worden want Terschelling staat derde in de competitie en Friesland tweede. Ik weet niet of ik het nog trek: in acht dagen tijd spelen tegen de nummers 1, 3 en 4 uit de competitie, maar blijkbaar is er niemand bij de KNVB die denkt: oké, dit is weliswaar een prachtig wedstrijdschema, maar trekt Paul het wel…
Ik kan het toch niet laten om even op dat verslag te reageren, vooral, omdat het zo humorloos is en illustratief voor de de wijze waarop de leiding van Zeerobben zich manifesteert langs de lijn. Eerstens wordt door de schrijver (één van de drie leiders) gesuggereerd dat Friesland E1 spelers zou hebben opgesteld, die er normaal niet bij horen. Friesland heeft maar één E team, dus waar zouden die spelers dan vandaan moeten komen? Bovendien bewijzen de 500 foto's op deze blog het tegendeel. De schrijver merkt terecht op dat de tweede helft wel erg lang duurde (35 minuten, aldus het verslag). Maar dat was niet in het nadeel van Zeerobben, als de scheids na 25 minuten had afgefloten was het nog 1-1 geweest (de 2-1 viel pas in de 30ste minuut). De schrijver stoort zich aan het wisselbeleid van de scheidsrechter - dat gaat in de praktijk inderdaad altijd anders - maar beide trainers werden daarop aangesproken, niet alleen Zeerobben. Uiteraard geen woord over het de-beuk-erin geschreeuw, dat door de leiding van Zeerobben vanaf de zijlijn richting spelers wordt gepredikt. Winnen lijkt belangrijker dan het spelplezier bij de spelers. Een voorbeeld daarvan; als een speler van ca. 50 kg een speler van 30 kg een beuk geeft; roept de leiding van Zeerobben: "Schouderduw, scheids!" Absurd natuurlijk; het is de taak van de scheidsrechter om die minder zware speler in bescherming te nemen. De jongens van Zeerobben is het kampioenschap van harte gegund, maar de leiders zouden eens wat vaker in de spiegel moeten kijken. Misschien vroeger zelf nooit wat gewonnen, maar om daar nou je kinderen mee op te zadelen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten