Voor de uitwedstrijd tegen Terschelling E2 verzamelen we om half negen traditiegetrouw bij de bakker aan de Uiterdijksterweg. Piet Paulusma heeft vandaag zonnig weer beloofd en het ziet er inderdaad veelbelovend uit, in principe kan er dus niets misgaan. De veerboot "Friesland" (Ja jongens, inderdaad genoemd naar onze club, zo beroemd zijn wij, zelfs op Terschelling) zal om kwart voor tien de trossen los gooien om ons van Harlingen naar Terschelling te varen. De romantiek van het voeren van meeuwen die boven de boot hangen wordt door rederij Doeksen helaas niet meer toegestaan, omdat deze vogelsoort de buitendekken van de schepen bevuild. 's Avonds keerde ik dientengevolge met acht krentenbollen huiswaarts, overigens niet alleen vanwege het meeuwen voederverbod, maar ook omdat mijn zoon, die van Doeksen aan boord wel gevoederd mag worden, iedere vorm van min of meer gezond voedsel weigerde vandaag.
In West staan drie taxibusjes klaar om de spelers en meegereisde supporters naar het sportcomplex van v.v. Terschelling in Midsland te vervoeren. Peter hulde! Het was allemaal weer picobello georganiseerd.
De Wedstrijd
Ik merk - nu ik twee weken later een verslagje van de wedstrijd tegen Terschelling probeer te schrijven - hoe betrekkelijk voetbal is. Ik kan me het scoreverloop niet eens meer precies voor de geest halen. Ik herinner me nog de gevaarlijke corners van Terschelling, waaruit ze twee keer wisten te scoren. (Hebben wij ook mannetjes, die gevaarlijk indraaiende corners kunnen nemen?) En ik weet ook nog dat we soms te weinig ingrepen; ik bedoel dat we de spelers van Terschelling soms te gemakkelijk lieten lopen, en ook dat we vlak voor het einde van de wedstrijd toch weer voor kwamen maar dat bijna in de eerstvolgende tegenaanval Terschelling weer langszij wist te komen. Wat restte was een doelpuntrijk gelijkspel, terwijl we een half jaar geleden nog met 5-1 aan de broek kregen. Dus Chapeau, mannen! En wat natuurlijk ook overblijft is de herinnering aan een prachtige voetbaldag op één van de mooiste Waddeneilanden van Nederland, en die herinnering blijft gelukkig het langst hangen en is uiteindelijk natuurlijk ook veel belangrijker dan winnen of verliezen. Al hadden we hier natuurlijk wel moet winnen, potverdorie nog eens aan toe!
RUST
In de rust wordt mijn rugzak aangevallen door een tam kauwtje,
terwijl Peter aan de mannen probeert uit te leggen wat er
in de tweede helft beter zou kunnen.
De Tweede Helft
Penaltys en handen schudden
Terug bij de haven in West waait een schraal windje mijn permanentje aan flarden en van de beloofde zon is ook niet echt veel te zien. We troosten ons met een visje en/of patat en daar worden we gelukkig weer een beetje warm van. Vermeldenswaard daarbij is ook dat we in de persoon van Daan een viskenner in ons midden hebben, die aan de vorm van een stukje Kibbeling moeiteloos kan zien of het stukje afkomstig is van de voorkant, het middenstuk of het achterste deel van een vis. Heel knap, Daan!
Terwijl de spelers zich op het Groene Strand vermaken met brak water, helaas te vroeg overleden schelpdieren en drooggevallen schepen, legt Peter op het terras van de Walvis aan de meegereisde supporters nog één keer uit waarom de winst ons ternauwernood door de vingers is geglipt.
Om halfvijf varen we met snelboot de "Tiger" terug naar Harlingen. De stewardess aan boord blijkt een moeder te zijn van één van de spelers van Terschelling waartegen we nog maar een paar uur geleden gelijkgespeeld hebben. (Terschelling is maar klein)
Om half zes zetten we weer voet aan vaste wal en keren na een enerverende dag terug naar Leeuwarden. Het was weer geweldig, al had de zon wel wal wat meer en de wind wat minder z'n best mogen doen.
