Vandaag stond de uitwedstrijd tegen Stormvogels '64 op het programma. Op weg naar Achlum, de thuisbasis van Stormvogels, scheen de zon en het beloofde een mooie dag te worden. Nog maar half wakker staarden we door de autoruitjes naar de onovertroffen schoonheid van het Friese landschap op deze nevelige zaterdagochtend in november. Toen we in een woonwijk van Achlum strandden, dachten we dat de TomTom van Peter gecrashed was. Maar Jellie ging met een onvervalste padvindersmentaliteit op verkenning uit en ontdekte dat een smalle steeg tussen de huizen inderdaad uitmondde op het voetbalveld van Stormvogels. Voor een groot parkeerterrein was geen ruimte, maar her en der in de woonwijk werden al snel parkeerplaatsen gevonden. Stormvogels bleek evenmin over een kantine te beschikken, maar de koffie, geserveerd in de bijkeuken van een nabijgelegen woning, smaakte uitstekend. Het vinden van de kleedkamer vergde ook weer enig speurwerk maar toen we de deur van een ogenschijnlijk gewoon woonhuis open trokken, betraden we een betegelde ruimte, die lekker voorverwarmd was maar verder in niets te onderscheiden viel van de kleedkamer van een voetbalclub. Kortom Stormvogels '64 heeft het prima voor elkaar en dat voor een dorpje dat volgens Wikipedia slechts 650 inwoners telt. (kunnen we in de stad nog wat van leren). Voorafgaand aan de wedstrijd ontvouwde Daan in de kleedkamer zijn visie op de wedstrijd. Op basis van het gelijke aantal punten van Friesland en Stormvogels in de competitie vond Daan dat; bij verlies Friesland niet goed gespeeld had; bij een gelijk spel goed gespeeld had; en bij winst heel goed gespeeld had. Met die wetenschap in ons achterhoofd verlieten wij de warme kleedkamer op weg naar het veld.
Klokslag negen uur klonk het fluitsignaal voor de eerste maal over het nog bedauwde veld. De wedstrijd ging zoals op basis van de stand te verwachten viel inderdaad aardig gelijk op. Toch was het eerste doelpunt voor Stormvogels. Zo’n tegentreffer heeft Friesland soms nodig voor ze het beste uit zichzelf kunnen halen. Nog voor de rust slaagde Friesland er in om – met bij vlagen goed voetbal – de achterstand om te buigen naar een 2-1 voorsprong. Maar behalve goed voetballen was het ook hard werken geblazen en dat deden de mannen naar hartelust. Al denk ik wel eens; je moet wel met z’n allen storen maar niet met z’n allen op de bal afvliegen, maar elkaar gewoon rugdekking geven. Is de tegenstander één mannetje voorbij dan komt ie vanzelf de tweede tegen en dan kan de eerste weer terugrennen om de tweede rugdekking te geven. De rest kan dan bij de andere spelers van de tegenstander gaan staan, zodat ze de bal nergens kwijt kunnen. Maar dat zijn al gauw drie wandborden vol, dus laat ik mij maar weer concentreren op de wedstrijd zelf. We stonden in de rust dus met 2-1 voor en behalve ranja waren er ook marsjes, waarop Mark trakteerde ter gelegenheid van zijn elfde verjaardag. Mark gefeliciteerd! Die nieuwe energie konden we goed gebruiken want we hadden geen wisselspelers vandaag en moesten nog 25 minuten vol aan de bak.
Al snel in de tweede helft maakte Friesland 1-3 en leek de ploeg toch nog af te stevenen op een vrij eenvoudige overwinnning, maar niets bleek minder waar. Stormvogels kwam terug tot 2-3 en vijf minuten voor het einde van de wedstrijd scoorden ze de gelijkmaker: 3-3. Enige lichte paniek maakte zich meester van de spelers van Friesland. Er werd gemopperd op elkaar en de emoties laaiden hoog op. Gelukkig trok Trijntje een kordaat sprintje, waardoor we niet met één of twee spelers minder in het veld kwamen te staan. De scheidsrechter sprak wijze woorden: “Voetballen doe je samen, dus niet mopperen of commentaar leveren op elkaar!” (alweer een tegeltje). Dit geldt natuurlijk niet alleen voor de twee kemphaantjes maar voor iedereen. Vraag me niet naar z’n naam maar Friesland heeft ook een speler die pas echt goed wordt als ie een beetje boos is. Al die boosheid legt ie dan in een schot of in z’n spel en zowaar vlak voor tijd resulteerde dat in de 3-4 en zo kon de volle winst toch nog mee genomen worden naar Leeuwarden.
In de kleedkamer volgde nog een traktatie van Mark en naar aanleiding van de 3-3 trakteerde de trainer ons ook nog op een tegeltje:
“Ik begrijp het niet, wij hebben een corner maar zij scoren een goal.”
Peter, we leven met je mee!
PS Ik zag dat we in de competitie nu vierde (!) staan, omdat Terschelling heeft verloren hebben zij nu een punt minder dan ons maar ze hebben ook een wedstrijd minder gespeeld. Vooruit, tot beluit gooi er toch nog maar een tegeltje uit: "Keihard gewerkt en goed gespeeld mannen!"
Over de wedstrijd tegen WWS E2G kan ik kort zijn; we hebben dik (verdiend) gewonnen. Jammer voor de spelers van WWS maar voor Friesland een mooi doelpuntenfestijn. Deze keer niet al teveel woorden maar vooral foto's van daden, zonder tegeltjes en met veel gejuich.
