Het had er even de schijn van dat we met z'n allen voor niets (te) vroeg waren opgestaan op deze gure zaterdagochtend in April. Maar in Achlum (de thuisbasis van Stormvogels) had men zich een uurtje vergist in de aanvangstijd en dus kon de aftrap van deze wedstrijd - met een uur vertraging - gelukkig toch gewoon plaatsvinden. Op basis van de ranglijst zou Friesland van Stormvogels moeten kunnen winnen, maar de bal is rond en onderschatting van de tegenstander is het beste recept voor een puntloze inspanning. Gelukkig was van onderschatting geen sprake bij de mannen van Friesland E1 en de mouwen waren al opgestroopt voor het eerste fluitsignaal klonk. In de eerste helft liep Friesland vrij eenvoudig uit naar 4-0. In de euforie over deze gemakkelijk verworven voorsprong werd Friesland wat slordig waardoor Stormvogels nog voor de rust terug kon komen tot 4-2. De bal lijkt in zo'n fase van de wedstrijd wel als een magneet op de spelers te werken, waardoor ze hun posities in het veld soms vergeten. In de rust was er een traktatie van Juergen (Juergen gefeliciteerd!) en probeerde Peter iedereen weer op het rechte spoor te zetten. Dat wierp blijkbaar vruchten af want Friesland kwam in de tweede helft niet meer in de problemen en liep tamelijk eenvoudig uit naar 11-2. Na de wedstrijd volgden de 'pennels' en het altijd wat rommelige handen schudden wat op zich ook wel z'n charme heeft, al vond ik de "line-up" die ik bij Blauw Wit zag ook wel weer iets hebben... Dat het leven van een trainer niet over rozen gaat moge blijken uit de volgende situatie: Jelke schiet iets over de middenlijn op de goal en geeft als verklaring voor dit tamelijk kansloze afstandschot: "Ja, ik mag van Peter niet te ver naar voren."
Na de wedstrijd sprak ik in de kantine met enkele 'voetbalmoeders' over het verschil in aanmoedigen tussen voetbalmoeders en -vaders. Daarbij openbaarde zich een merkwaardige contradictie met het 'gewone' leven. Voetbalmoeders zijn bij voetbal namelijk minder gericht op wat fout gaat en focussen meer op wat goed gaat, terwijl ze volgens mij normaalgesproken toch met nimmer aflatende ijver proberen te schaven aan de onvolkomenheden van de wereld in het algemeen, en die van voetbalvaders in het bijzonder. Voetbalvaders daarentegen blijken, als het om voetballen gaat, plotseling idealistischer te zijn dan voetbalmoeders; en zich meer te richten op de verbetering van het spel van hun kroost. Vaak lijkt het daardoor misschien dat voetbalvaders negatiever zijn dan voetbalmoeders, maar dat is dus niet helemaal waar: voetbalvaders praten meer (dan -moeders) over de fouten die ze in een wedstrijd hebben gezien, omdat ze graag willen dat de spelers beter worden. Daan verklaarde desgevraagd dat hij een voorkeur heeft voor de voetbalvader-aanmoedigingsstijl, terwijl Jelke juist weer beter uit de voeten kan met het applaus van z'n moeder. (Dat heb ik weer...)
Volgende week spelen we uit tegen Zeerobben E5, de ongeslagen koploper in de competitie. Als we die wedstrijd weten te winnen zou dat een formidabele prestatie zijn en mogen we voorzichtig al een beetje gaan dromen over het kampioenschap, maar zoals gezegd, dan moeten we eerst wel even winnen in Harlingen... en dat is geen makkie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten